Ο συγγραφέας, στην παρούσα μελέτη, εξετάζει από μια συγκριτική και ιστορική οπτική την άνοδο, την πτώση και την κληρονομιά του πολιτικού ρεύματος του ευρωκομμουνισμού. Εστιάζοντας στα ΚΚ της Ιταλίας, της Γαλλίας, της Ισπανίας, και στο μικρό αλλά ιδιαίτερης εμβέλειας ΚΚΕ εσωτερικού, στην περίοδο των «long 70's», που εκτείνεται από την τομή του 1968 μέχρι λίγο πριν από την κατάρρευση του κομμουνιστικού κόσμου, προσεγγίζει μια καθοριστική «στιγμή» στην εξέλιξη της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Βασική θέση είναι ότι ο ευρωκομμουνισμός υπήρξε ένα τολμηρό πολιτικό εγχείρημα που επιδίωξε να ξαναδώσει στρατηγικό προσανατολισμό και συνοχή στο ευρωπαϊκό κομμουνιστικό κίνημα, στο παράθυρο ευκαιρίας που άνοιγε η διπλή κρίση του σοβιετικού και του δυτικού παραδείγματος αλλά και μέσα στους περιορισμούς της εποχής. «Κόμμα αγώνα και κόμμα διακυβέρνησης»: αυτή ήταν η πρωτότυπη πολιτική σύνθεση που επιχείρησαν οι ευρωκομμουνιστές, με ψηφίδες τον κινηματικό ριζοσπαστισμό αλλά και έναν πραγματιστικό μεταρρυθμισμό, τη σύνδεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού με το πρόβλημα του κράτους και της εξουσίας, με τη φιλελεύθερη δημοκρατία και μια πλουραλιστική κοινωνία, μέσα από την ανταγωνιστική και συμβιωτική σχέση τους με τη σοσιαλδημοκρατία και στην προοπτική διαμόρφωσης ενός πολιτικού σχεδίου σε ευρωπαϊκή κλίμακα. Ο ευρωκομμουνισμός είναι ταυτόχρονα κόμβος που συνδέει το παρελθόν με το παρόν της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Παρά την ιστορική του ήττα, προσδιόρισε και συνεχίζει να προσδιορίζει ως καθοριστική, αν και αντιφατική, κληρονομιά τους προσανατολισμούς της σημερινής μετα-κομμουνιστικής, ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ευρώπη.