Οι σχέσεις των ιψενικών τριγώνων ξεκινούν σαν παιχνίδι, με απώτερο σκοπό την απόρριψη των παρωπίδων που πνίγουν τις συνειδητές και ασυνείδητες επιλογές. Στο παρόν έργο οι ήρωες κινούνται πέρα από την κοινωνική ηθική, τις εποχές, τους προορισμούς και τα καθήκοντα, διότι ήδη κουβαλάνε με κόπο το βαρύ φορτίο της ύπαρξής τους και το μόνο που επιζητούν είναι να ξορκίσουν την προσωπική τους ερημία καταφεύγοντας σε ακραίες λύσεις. Ως και το παιχνίδι εδώ αποδείχτηκε αυταπάτη, ως και η επιδίωξη ενός απώτερου σκοπού -της δημιουργίας ενός έργου τέχνης- αποδείχτηκε πλάνη.

Οι δύο ήρωές μας, ο Ρούμπεκ και η Ιρένα, συνειδητοποιούν πως αιτία της υπαρξιακής μας αγωνίας είναι η ίδια η γέννησή μας και αποφασίζουν να δώσουν τέλος σε ένα παιχνίδι χωρίς νόημα και σκοπό, όταν πια κάθε ψευδαίσθηση, κάθε ζωτικό ψεύδος, κάθε ιδεολόγημα που συντηρεί την ύπαρξη έχει αποδειχτεί αδύναμο να προσφέρει ίαση στην ασφυκτιώσα μέσα στα αδιέξοδά της ψυχή. Το παιχνίδι τελειώνει με τα μοναδικά λόγια της Καλόγριας, "Ειρήνη υμίν", δίνεται δηλαδή ένα μεταφυσικό φινάλε εκεί όπου η ζωή δεν μπόρεσε να προσφέρει λύση.