Το 1970 εκδίδεται το δοκίμιο "Αφιέρωμα στην τραγική μούσα". Πρόκειται για ένα έργο που είχε απασχολήσει τον Τερζάκη "όσο σχεδόν ένα έργο ζωής", αλλά δεν θα ολοκληρωνόταν ποτέ αν δεν του το παράγγελνε ο Κώστας Ε. Τσιρόπουλος, πιέζοντάς τον να συγκεντρώσει το υλικό από τα μαθήματα δραματολογίας του στο Εθνικό Θέατρο.

Πρόκειται για ένα βιβλίο-σταθμό για τις θεατρικές σπουδές στην Ελλάδα, δεδομένου ότι έως τότε ήταν λιγοστά τα κείμενα που ασχολούνταν συνολικά με την ουσία της έννοιας του τραγικού (τα κείμενα του Χουρμούζιου, ήδη από το 1936, ανήκουν στις λαμπρές εξαιρέσεις), καθώς στην πλειοψηφία της η ελληνική βιβλιογραφία έμενε προσκολλημένη στα ιστορικά συμφραζόμενα, τον αριστοτελικό ορισμό και τις σχετικές σκηνικές/σκηνοθετικές επισημάνσεις, αν δεν εκτρεπόταν σε ιμπρεσιονιστικές ρητορείες αρχαιολατρικού δέους.

Σε αντίθεση με αυτά, το "Αφιέρωμα στην τραγική μούσα" είναι ένα βιβλίο διαφορετικό, αντιδογματικό και μη συστηματικό κατά την παραδοχή του ίδιου του συγγραφέα του, ιδιοσυγκρασιακό και υποκειμενικό, που επιμένει σε μια υπαρξιακή προσέγγιση του θέματος, απολύτως αναμενόμενη βέβαια από έναν συγγραφέα της Γενιάς του Τριάντα.