Για χρόνια ό,τι άγγιζαν οι άλλοι γινότανε χρυσός. Τα πάντα ήταν ωραία, αρκεί να ήταν ξένα: τ' αμάξι του γείτονα, η γυναίκα του φίλου οι ρίμες του Δάντη, τα φεγγάρια της Σεβίλλης - όλα τους πιο φανταχτερά, πιο θελκτικά στο νου αφήνοντας μια δυσφορία για ό,τι ήμουν και είχα. Έρχεται όμως κάποτε η στιγμή που διαπιστώνεις ότι ο εαυτός σου είναι κάτι παραπάνω από αρκετός - μια θάλασσα που δεν θα μπορέσεις να βυθομετρήσεις· και τότε κουβαλάς αυτή τη γνώση όπως κανείς με τρόπο κρύβει ένα καλό ρολόι θα 'λεγες για να το προφυλάξει από τ' αμέτρητα χέρια του ληστρικού του εαυτού.