Διάβασα κάπου την αδιασταύρωτη είδηση ότι σε µια πόλη λειτουργούν εικονικές στάσεις λεωφορείων κοντά σε ανθρώπους που πάσχουν από άνοια και έχουν σύνδροµο απόδρασης· εκεί περιµένοντας, ταξιδεύουν φαντασιακά και µετά τους παίρνουν για το σπίτι πίσω· το λεωφορείο που δεν πέρασε σήµερα θα τους πάρει οπωσδήποτε αύριο.

Πάντα ο ένας έπαιρνε από τον άλλο· κι αυτό µπορεί να συναιρέσει τις τέσσερις αριθµητικές πράξεις σε µια άγνωστη –µέχρι τώρα– έννοια· σήµερα, στην εποχή της ετοιµατζίδικης σκέψης, θα µπορέσουµε να υπερβούµε τη µίµηση, να επιδιώξουµε κάτι παραπάνω από µια φυγή;

Γιατί βέβαια «ο Λαός έχει το µάτι βαρύ, γελιέται, ξεγελά, το δίκιο της θάλασσας έχει –ψυχραιµία ωστόσο– της γεµάτης απύλωτα στόµατα και σωρούς απ’ τα σκουπίδια µας». Και είτε θα βρούµε «µια χαραµάδα φωτός από ένα beyond µιας µπλοκαρισµένης χαραυγής που είναι εκεί, για κάθε εξόριστο», είτε τον ζόφο µιας ετεροτοπίας που ήδη διαφαίνεται: «Δεν υπήρχαν εντεταλµένοι καλπικογράφοι ούτε ρεπόρτερ· η δηµόσια σφαίρα είχε εκλείψει, αποκρύψεις, αποκλεισµοί, στρεβλώσεις ήταν περιττά».