Οι ώρες της άνοιξης τρέχουν σε ευθεία πορεία σαν καλλίγραμμα τρένα. Κι εγώ απορώ που δεν τρέχω μαζί τους. Γιατί, ενώ επιβιβάζονται πουλιά, σκόνη και σύννεφα κι η ίδια η αμφίβολη ουσία του χρόνου (που γι' αυτήν κανείς δεν παίρνει όρκο), εγώ σαν άνθρωπος που είμαι χρειάζομαι εισιτήριο, διαπιστευτήριο και αποσκευές και ώρα αναχώρησης συγκεκριμένη. Αλλιώς, όρθιος στην πλατφόρμα θα απομείνω. Πάνω από το κεφάλι μου περνά η αστάθεια του καιρού και οι συρμοί μπροστά στα μάτια μου προς ακαθόριστη κατεύθυνση.