Δεν θα έλεγα πως η ψυχολογία μου είναι στα καλύτερα της αυτό το διάστημα, μάλλον στο ναδίρ θα την τοποθετούσα. Να μου πεις, τώρα το θυμήθηκα; Εδώ και δεκατρία χρόνια βαλτώνω στο ίδιο αρχιτεκτονικό γραφείο, το ταλέντο που είχα κάποτε χαραμίστηκε, τα όνειρα που έκανα ξεθώριασαν. Για να μη μιλήσω για τα υπόλοιπα. Η αδυναμία που έχουν οι γονείς μου στον αδερφό μου, βγάζει μάτι από χιλιόμετρα. Η εμμονή του Φίλιππου με τις προετοιμασίες του γάμου μας μου διαλύει το κεντρικό νευρικό σύστημα. Όλα γύρω μου με πιέζουν, όλα μου φταίνε. Ακόμα και το όνομά μου που είναι τόσο κοινότοπο, Μαρία. Άστα να πάνε δηλαδή. Και τώρα το αφεντικό μου με στέλνει χειμωνιάτικα για ένα έργο στην Πάρο. Είμαι σίγουρη ότι το σύμπαν συνωμοτεί για να μου κάνει τη ζωή δύσκολη. Δεν περιμένω τίποτα συγκλονιστικό, τι θα μπορούσε να συμβεί δηλαδή; Αυτά που λένε, ότι η ζωή σου αλλάζει εκεί που δεν το περιμένεις, συμβαίνουν μόνο στις ταινίες και τα βιβλία. Ή μήπως όχι;