Αισχύλος
Ο Αισχύλος μπορεί να θεωρηθεί δημιουργός της τέχνης της τραγωδίας στη δυτική παράδοση. Συγγραφέας των πρώτων δραμάτων που σώζονται ολόκληρα,
Η τραγική ποίηση των αρχαίων Ελλήνων
Στο βιβλίο γίνεται εξαντλητική παρουσίαση όλων των επιμέρους έργων της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Με έναν τρόπο μετάδοσης που ο συγγραφέας
Η τραγική ποίηση των αρχαίων Ελλήνων
Η τραγική ποίηση των αρχαίων ελλήνων μαζί με την πασίγνωστη πια στην Ελλάδα “Ιστορία της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας” αποτελούν την
Λακεδαιμονίων πολιτεία – Αθηναίων πολιτεία
Οι καταστατικοί χάρτες της Σπάρτης και της Αθήνας φέρνουν στο φως δύο τύπους πολιτευμάτων και κοινωνιών που συμβολίζονται αντίστοιχα από τον Λυκούργο και τον Σόλωνα: Ο Ξενοφών παρουσιάζει τα αυστηρά ήθη τα προσανατολισμένα προς τη στρατιωτική ζωή που επιβάλλονται στους πολίτες της Σπάρτης, μιας πόλης σχεδόν στάσιμης από την ίδρυση ως την παρακμή της, ενώ η Αθήνα του Αριστοτέλη είναι μια πολιτική κοινωνία διοικούμενη από πολύπλοκους θεσμούς, όπου ο λαός βρίσκεται στο επίκεντρο των μετασχηματισμών της πόλης. Αλλά, και στις δύο περιπτώσεις, τα πολιτεύματα αυτά έχουν παγιωθεί με κείμενα και, ειδικότερα προκειμένου για την Αθήνα, καταδεικνύουν την κυρίαρχη σημασία της γραφής στη δημόσια ζωή. Η υπεροχή της εν σχέσει με τη φωνή επιτρέπει στην πόλη να ζει ανεξάρτητα από την παρουσία ενός πολιτικού αρχηγού, χάρη στη δημοσιότητα και την αφαιρετικότητα που εδραιώνονται με τη γραφή του νόμου.
Η συζήτηση γύρω από τους κανόνες που προσιδιάζουν στο λόγο και στη γραφή, έτσι όπως μπορεί να στηριχτεί στα συνταγματικά κείμενα του Ξενοφώντα και του Αριστοτέλη, επιτρέπει να ξαναδιαβάσουμε, σε μια πρωτότυπη σκιαγραφία, την πολιτική παράδοση της Δύσης. Διότι ακόμα και αν εκδηλώνονται οι τάσεις της ιεροκρατίας ή του αρχηγού που παρασύρει με τη γοητεία της φωνής του, μπορεί κανείς να υποστηρίξει την υπόθεση ότι η θεμελίωση της παράδοσης αυτής, από την εποχή των αρχαίων Ελλήνων, πρέπει να αναζητηθεί σε ένα πολιτικό «γραφειοκεντρισμό» που αναγνωρίζει ως συνιστώσες της πόλης τόσο την αυτονομία όσο και την πρωτοκαθεδρία των θεμελιωδών κειμένων.
Στην παρούσα έκδοση δημοσιεύονται μαζί δύο θεμελιώδη κείμενα και σχολιάζονται αυτόνομα και από κοινού από το σύγχρονο Γάλλο στοχαστή Ντομινίκ Κολάς
Συμπόσιον. Απολογία Σωκράτους
Μια κάποια παράδοση θέλησε να περιορίσει τον Ξενοφώντα στο ρόλο ενός δευτερεύοντος χρονικογράφου και απομνημονευματογράφου. Στην πραγματικότητα, είναι ένας φιλόσοφος και ένας άνθρωπος της δράσης, ο οποίος, μολονότι ήταν ένας από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του Σωκράτη, δεν έχει αναπτύξει λιγότερο πρωτότυπες σκέψεις για την ηθική και τη διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων, για την οικονομία και τον πόλεμο ( υπήρξε ο ήρωας της Κύρου ανάβασης, κυρίως της καθόδου των Μυρίων ) και δεν δίστασε να ανασκευάσει, στο Συμπόσιό του, τον περίφημο διάλογο του Πλάτωνα, αναπτύσσοντας εκεί έναν άλλο λόγο περί έρωτος. Ο ίδιος ο Μοντεσκιέ δεν έχει τάχα υποκύψει στα θέλγητρα αυτού του κειμένου, σε σημείο να επαναλαμβάνει ένα μέρος του στο «Πνεύμα των νόμων»; Η «Απολογία του Σωκράτη» παρουσιάζει τον δάσκαλό του ενώπιον των δικαστών του, αλλά εισάγει τόσες διαφορές εν σχέσει με την «Απολογία του Πλάτωνα», ώστε πρέπει να λάβει κανείς υπόψη και τους δύο διαλόγους για να προσεγγίσει περισσότερο τη μορφή του θεμελιωτή της φιλοσοφίας.